Pytanie o samotność pielgrzymującego po ziemi Boga, który nie ma gdzie oprzeć głowy, znajduje odpowiedź podczas ostatniej ziemskiej drogi Zbawiciela. Jezus nie wyznaczył żadnego konkretnego miejsca jako jedynego swojego obszaru działania, lecz każde spotkanie z drugim człowiekiem czyni miejscem szczególnym,  a raczej przestrzeń tego miejsca. Tyle, że Bogu chodzi o przestrzeń wewnętrzną - przestrzeń ludzkiego serca. To jest miejsce Jego działania, tam Bógbuduje swoje królestwo, niezależnie od czasu i okoliczności. Podczas męki  Jezus Chrystus pokaże,  że Jego królestwo nie ma granic. Jego misja zbawienia człowieka nie zostanie zatrzymana przez ludzką rękę. Samotność, która towarzyszyła Mu w całym Jego życiu sprawi, że Jezus będzie nadal blisko drugiego człowieka mimo całkowitego opuszczenia. Samotność ducha, którą przeżywa podczas ostatnich godzin życia, będzie krążyła w mrokach ciemności aż do chwili skonania. Opuszczenie, którego nikt i nic nie będzie w stanie wypełnić.  Głębia samotności sprawi, że Jezus stanie przed nami jako bezbronny. Bóg-człowiek pozbawiony odczuć z nieba i ziemi. On nie musiał tego przeżywać dla siebie, bo On jest święty. To my, ludzie, potrzebujemy uświęcenia. Przyjął wszystkie cierpienia za nas. Na to się zdecydował, bo tak bardzo pragnął, by człowiek żył w świetle Jego istnienia. Usytuować się ze względu na Boże sprawy, poniżej godności człowieka oznacza świat najintensywniejszej łaski. Subtelność i łagodność myśli wypełnia samotność Zbawiciela.