zobacz zdjęcia

7 listopada 2017r. spotkaliśmy się ponownie na dniu modlitwy, by przyjrzeć się postawie gospodarza uczty dla nas przygotowanej. Boga, który nigdy nie rezygnuje z człowieka, który doskonale zna ludzką słabość. Tylko ON wie, co danego dnia jest nam najbardziej potrzebne. Być może Jego cichość i pokora ? Być może Jego nadzieja i pokój ? W tej drodze na ucztę dopomagali nam ojcowie karmelici i siostry karmelitanki. 

Panie, potrzebuję pokory i odwagi, aby nie iść drogą budowania własnej doskonałości, ale pozwolić się prowadzić Twojej miłości.  

Panie, potrzebuję pokory i odwagi, aby moja słabość uklęknęła przed Twoją słabością. 

Panie, potrzebuję pokory i odwagi, aby nie zniszczyć bogactwa, którego korzenie sięgają ubóstwa. 

Panie, potrzebuję pokory i odwagi, aby w każdym dniu ujrzeć światło poranka i się nim na nowo zachwycić. 

Panie, potrzebuję tak bardzo pokory i odwagi, aby nie lękać się drugiego człowieka i być blisko niego. 

Najbardziej jednak, potrzebuję pokory i odwagi, aby zgodzić się, wypowiedzieć przed Tobą TAK, abyś mógł otulić w cichości i pokorze Swojego Świętego Serca, to co w moim sercu spotykam.