„Jezus wyszedł na górę (…), przywołał swoich uczniów i wybrał z nich dwunastu (...)
ZSZEDŁ Z NIMI NA DÓŁ i zatrzymał się na równinie”.

Ewangelia według św. Łukasza 6, 12-13.17

Jezus wybiera uczniów – tych najbliższych, najbardziej zaufanych; tych, z którymi przez kolejne trzy lata będzie żył, odpoczywał, pracował, śmiał się, płakał – i nie zostawia ich z tą nowością.

Oni jeszcze tak naprawdę nie wiedzą, co ich czeka. 
Przyszłość jest przed nimi zakryta. 
I dobrze, że tak jest.

Jezus schodzi z nimi w dół!

Wchodzi razem z nimi w doświadczenie ludzkiego życia i trudu. 
Wchodzi razem z nimi w ich własne zmaganie o lepszą wersję siebie; towarzyszy im, staje się dla nich Przyjacielem i nazywa ich przyjaciółmi.

Schodzi z nimi w dół, to znaczy: nie odcina się od doświadczania przez nich samych własnej słabości. 
Więcej: będąc z nimi, zgadza się na to, że Jego samego ta uczniowska słabość dotknie, że Go zrani.
Dotknie Go i ostatecznie zabije.

Jezus nie zostaje na górze, w doświadczeniu bliskości z Ojcem, w radości wzajemnego przenikania, zrozumienia, miłości. 
Idzie do uczniów, bo wie, że Go potrzebują. 
Tu i teraz.
Może nawet bardziej niż wcześniej i bardziej niż potem, ponieważ stoją teraz przed czymś zupełnie nowym; przed życiem, którego do końca nie znają, przed zaproszeniem, którego tak naprawdę nie rozumieją.

Idą po omacku, ale idą z Jezusem.

Droga przed nimi daleka, ale ON JEST. 
ZAWSZE.