Daj mi pić!

Jezus przychodzi, by nauczyć Samarytankę prosić.

Przychodzi, by obudzić w jej sercu pragnienie życia w prawdzie.

W prawdzie, która wyzwala.

Sam staje się żebrakiem, aby pokazać jej głęboką prawdę o ranach, tkwiących w jej sercu, o ranach, które nie pozwalają jej żyć prawdziwie.

Pokazuje prawdę o ukrytej w duszy kobiety tęsknocie za żywą wodą, która zdoła zaspokoić głębokie pragnienia jej serca.

Jezus przychodzi i dotyka także Twoich ran.

Przychodzi, by uchwycić i nazywać to, co w tobie jest bólem.

Przychodzi usunąć ciężar, który zamyka Twoje serce.

Pozwól Mu na to. Jak kobieta z Samarii...

Tak widzieć w sobie nie odważy się nikt z nas. –
On poznawał inaczej. Prawie oczu nie podniósł (…)
Miał zwierciadło…jak studnia…świecące głęboko.
Nie potrzebował wychodzić z siebie ani oczu podnosić, by odgadnąć.
Widział mnie w sobie. posiadał mnie w sobie.
Przenikał we mnie bez trudu
i wstydem wytryskał we mnie i myślą stłumioną od dawna.
Jakby dotykał rytmu w moich skroniach
i znużenie ogromne dźwigał we mnie nagle…
i pieczołowicie…
Słowa były proste (…) Szły koło mnie jak owce wabione.
A wewnątrz…zrywały we mnie ptaki drzemiące w gniazdach.
Był cały w moim grzechu i w mej tajemnicy.
Powiedz, to musiało boleć – to musiało ciążyć.
Milczysz – lecz dzisiaj już wiem, otwarta na zawsze Twym słowem –
że wtedy nie docierpiałam w Tobie właściwych rozmiarów.
Powiedz…dziś miłość chciałaby sobie przywrócić ten ból…
odebrać go Tobie i w sobie jak taśmę ostrą przewinąć…

Za późno, dziś każdy ból, który powraca od Ciebie,
po drodze odmienia się w miłość.

(Karol Wojtyła, Pieśń o blasku wody)