Oto mój Sługa, którego podtrzymuję.
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo.
Nie będzie wołał ni podnosił głosu,
nie da słyszeć krzyku swego na dworze. 
Nie złamie trzciny nadłamanej,
nie zagasi knotka o nikłym płomyku (...)
«Ja, Pan, powołałem Cię słusznie,
ująłem Cię za rękę i ukształtowałem,
ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi,
światłością dla narodów, 
abyś otworzył oczy niewidomym,
ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców,
z więzienia tych, co mieszkają w ciemności. 

/Księga Izajasza 42, 1-3.6-7/

To jest opowieść o Bogu, który jest dobry.
Delikatny.
Łagodny Bóg.

To jest dobra nowina
dla wszystkich tych,
którzy zostali zranieni przez krzyk innych. 
Albo swój własny.

Dobra dla wszystkich połamanych.

I dla wszystkich, których wiara się tli.
Lekko, leciuteńko...

To jest opowieść o Bogu sprawiedliwym.
On zna moją słabość.

I Twoją również.