Nie ma słów, by opisać cierpienie Matki.  Zobaczyć Jezusa, tak jak widziała Go Maryja. Wrócić do pierwszej myśli o Nim. Zatrzymać się wobec potrzeb małego chłopca. Zmagać się z dorastającym młodzieńcem, a w dniu Jego śmierci dostrzec Jego ciche ofiarowanie i ofiarowane zaufanie. On podarował Jej prostotę i posłuszeństwo. Ona pozwoliła Mu do końca być sobą.  Ona podarowała mu swoją matczyną miłość i wolność, a On, z powodu wierności miłości, umiera na krzyżu. Co wobec tak wyniszczonego Syna może uczynić Matka? Maryja po prostu jest tam, gdzie powinna być w danym czasie. Maryja jest obok Syna, całym swoim sercem. Modli się do Ojca,  za Syna i za wszystkich ludzi, w zupełnym zapomnieniu o sobie. To jest cicha obecność, która czasami wydaje się bezsensowna, ale to w niej ukryta jest największa  moc. Głębokie przekonanie o wielkości Boga i uwielbienie tej tajemnicy rodzi w sercu Maryi siłę, którą jest ufność. To bezwarunkowa postawa wobec Boga, ogołocona z jakiejkolwiek pomocy. Maryja opiera się jedynie na Jego możliwościach, Jego miłości, Jego miłosierdziu. Takie jest serce Matki Zbawiciela, otwarte na każde działanie Boga. Wobec takiej postawy nieprzyjaciel jest pokonany, a sam Bóg wydaje się być zupełnie bezbronny. Z chwilą śmierci Syna serce Maryi stanie się sercem Matki Miłosierdzia.