Już kiedyś pisałam o Janie Chrzcicielu.
Przyjaciel Oblubieńca.

Ale muszę powiedzieć, że im częściej czytam ewangeliczne teksty, w których on się pojawia, tym bardziej jego postać mnie zachwyca i pociąga.

Miało to miejsce w Betanii, na drugim brzegu Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu. Następnego dnia, gdy Jan zobaczył zbliżającego się Jezusa, oświadczył: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. On jest Tym, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie mężczyzna, który istniał przede mną, ponieważ był wcześniej ode mnie. Ja Go nie znałem, lecz dlatego przyszedłem chrzcić wodą, aby tak został objawiony Izraelowi. Jan zaświadczył również: Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i pozostawał na Nim. Ja wprawdzie Go nie znałem, lecz Ten, który posłał mnie chrzcić wodą, zapowiedział mi: Gdy zobaczysz, że na kogoś zstępuje Duch i na nim pozostaje, wiedz, że on będzie chrzcił Duchem Świętym. Zobaczyłem to, więc poświadczam: On jest Synem Bożym. /J1, 28-34/

Niesamowity jest ten Jan.
Zachwycający w pewności swej misji.
Przejrzysty.

Jakże wyraźne było jego tak i nie. Bez dwuznaczności.

On wie, po co został posłany.
Wie, czego oczekuje od niego Ojciec.
I robi to, co do niego należy.
W wielkiej prostocie. Całym sobą.

Wygląda. Niczego nie przyśpiesza.

Czeka, aż czas się wypełni, i Słowo Boga się spełni. Stanie się faktem.

A kiedy to się dzieje, usuwa się w cień swego Przyjaciela.

Pokorny Prorok.

Panie, Dobry Ojcze, całym sercem Cię proszę, być nauczył mnie być jak Jan,
niezasłaniający sobą przychodzącego Baranka,
pokornie, czyli w prawdzie wypełniający powierzone sobie zadanie, nieoczekujący nic w zamian.
Naucz mnie być dobrym sługa Twojego królestwa. Amen.