... swego oblicza nie zakrywaj przede mną.
Ps 27,9

Jest tak, że gdy ktoś lub coś znika z naszych oczu, dopiero wtedy często staje się bardziej widoczne. 
Zaczynamy dostrzegać wartość osób i rzeczy.

Teraz w naszych kościołach zasłonięto krzyże.  Ukryto Jezusa.

Te przysłonięte krzyże to dla nas szansa, aby na nowo zatęsknić za Jezusem, za oglądaniem Jego oblicza, 
i rozpocząć wędrówkę w głąb własnego serca, aby tam Go spotkać. Prawdziwie.

Przyzwyczailiśmy się do krzyża. Spowszedniał nam.
On już nie zastanawia. Nie szokuje. Nie dziwi.

Sama sobie odpowiedz, kiedy ostatnio poruszył Cię widok Jezusa? Obraz? Krzyż?

Chodzi więc o to, abyś w Wielki Piątek, gdy Chrystus na nowo zostanie Ci ukazany, doznała wstrząsu;
została poruszona przez to, co ujrzysz. Przez TEGO, KTÓREGO UJRZYSZ.

Ecce Homo. Ecce Deus.

Ten widok musi nas dotknąć, może nawet zaboleć, bo tylko wtedy nasze serca skruszeją, stawszy się gotowymi na przyjęcie na nowo zaoferowanej nam łaski zbawienia.

Teraz jest czas odnowy.
Teraz jest szansa, aby na nowo umieścić Jezusa w centrum własnego serca, przez swymi oczami; 
w centrum  własnego życia.