Kiedy pod koniec wakacji myślałam o tematach na sopockie skupienia ten jeden, adwentowy wydawał mi się oczywisty: o czuwaniu, jak przygotować serce na spotkanie Pana. Klasyka. Ale Jezus jest Bogiem Żywym, zaskakującym, działającym twórczo, nieogarnionym... Postanowił, aby ten dzień nie wpisał się wcale w żadne schematy.

 Po pierwsze na dzieleniu Słowem dotarło do mnie mocno, że Jezus jest Panem żniwa, to Jego żniwo i On zbiera owoce Swojej Łaski tu i teraz. I w każdym czasie. Bo On jeden je widzi i prawdziwie nimi cieszy, nawet tym najmniejszym, wie kiedy są gotowe i ile wysiłku ktoś włożył we współpracę z Łaską. W sercu człowieka dojrzewa Boże żniwo i jest to żniwo wielkie.

A potem w ciągu dnia otrzymałam wiadomość, że sprawa, w której gorąco się modliłam rozwiązała się tak zaskakująco prosto i miłosiernie dla zainteresowanych, że obdarowana osoba streściła to jednym zdaniem: Jezus mnie naprawdę KOCHA.

Ostatnia zasłona odsłoniła się na Eucharystii gdy celebrans przyłożył ucho do ołtarza, żeby się wsłuchać w Bijące Serce Czuwającego. I przewróciło się do końca moje myślenie: To Jezus czuwa, by nam okazać  Łaskę, to On odpowiada ledwo skończymy wypowiadać prośbę, to Jego tęsknota za nami czyni Go uważnym na najmniejszy gest powrotu ku Niemu. I najlepsze, co możemy zrobić to trwać przy Czuwającym Sercu.